Christmas...

 Ρε φίλε, παίζει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που το λέει, αλλά... ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ:/
 Και ναι πολλοί θα μου πουν ότι ειδικά εγώ, λόγω της γιορτής μου εκείνη τη μέρα, θα έχω ένα παραπάνω λόγο να τα περιμένω πώς και πώς.. Αλλά ρε σεις, δεν αντέχεται η ίδια μονοτονία κάθε χρόνο για 2 βδομάδες συνεχόμενα! :/ Γιατί τα Χριστούγεννα είναι στην ουσία 3 μέρες, αλλά το όλο νταβαντούρι κρατάει 2 βδομάδες! Και πώς να αντέξεις 15 μέρες σε ένα κλίμα αγάπης και γλυκόλογων και μελιών και γούτσου-γούτσου; -.^ Πώς να αντέξεις να βγαίνεις κάθε μέρα και να τους βλέπεις όλους να περπατάνε αγκαλίτσα με το μωρό τους (άχου μωρέ!) όταν εσένα δεν γυρνάει να σε κοιτάξει άνθρωπος; Πολύ απλά; Δεν αντέχεις!
 Και είναι τόσο σπαστικό ρε φίλε:/ Να μην θες να έρθει η πιο όμορφη γιορτή :') Τα λατρεύω τα Χριστούγεννα, αλλά δεν μπορώ να ξαναζήσω το ίδιο σκηνικό, δεν μπορώ να ξανανιώσω αυτή την αποπνικτική μοναξιά :/

Και μου 'χουν λείψει και τα μελομακάρονα ρε γαμώτο! <3
Και το στολισμένο δέντρο στο σαλόνι!
Και τα φωτάκια στο μπαλκόνι μας!
Και οι κουραμπιέδες!
Και οι σοκολατένιοι Άι-Βασίληδες!
Και όλα αυτά τα περίεργα αλλά αξιαγάπητα γλυκά και ζαχαρωτά που σε γεμίζουν θερμίδες!
Και το πελώριο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση της πλατείας της γειτονιάς μου!
Και τα κάλαντα!
Και οι 2 βδομάδες διακοπών!
Και οι στολισμένες βιτρίνες των μαγαζιών!
Και οι καθημερινές βόλτες με τους φίλους μέσα στο κρύο!
Και οι ζεστές σοκολάτες δίπλα στο φορτωμένο από λαμπάκια δέντρο!
Και οι αμέτρητες αναμνήσεις από τη χρονιά που τελειώνει, που έρχονται όλες μαζεμένες εκείνες τις τελευταίες μέρες πριν το καινούριο έτος κάνει την εμφάνισή του!

37 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα.

What a day..!

 Τι μέρα και η χθεσινή... Πώς γίνεται από εκεί που είσαι μια χαρά, ξαφνικά να πέφτεις σε κατάθλιψη, ποτέ δεν το κατάλαβα! Πράγμα περίεργο, αν σκεφτείς ότι κάθε φορά που βγαίνω παθαίνω το ίδιο πράγμα;/
 Και δεν είναι ότι μου φταίνε οι άλλοι. Το πρόβλημά μου είμαι εγώ και μόνο εγώ! Αυτή η καταραμένη διαφορετικότητά μου από τους άλλους, οι περίεργες προτιμήσεις μου που δεν συμπίπτουν με κανενός άλλου τα γούστα, που με κάνουν να νιώθω παντού και πάντα παρείσακτη και απροσάρμοστη. Και είναι τόσο σπαστικό... Να είσαι με μια παρέα και ταυτόχρονα να νιώθεις ότι ουσιαστικά δεν έχεις θέση σ' αυτή την παρέα. Να ανοίγουν μια συζήτηση, οποιαδήποτε συζήτηση, και να βλέπεις ότι δεν μπορείς να συμμετέχεις σε καμία από αυτές, απλά και μόνο επειδή δεν ξέρεις τίποτα σχετικά με το θέμα συζήτησης, όποιο κι αν είναι αυτό, γιατί δεν σ' αρέσει τίποτα από όλα αυτά που αρέσουν στα παιδιά της ηλικίας σου. Και έχεις που έχεις τον πόνο σου κάθε φορά που συνειδητοποιείς τη διαφορετικότητά σου από τους άλλους συνομήλικούς σου, έχεις και την κολλητή σου να σου διπλασιάζει αυτό τον πόνο κάθε φορά που σε λέει "έλεος, δεν ξέρεις τι είναι αυτό;" ή "αν είναι δυνατόν! δεν ακούς την τάδε τραγουδίστρια ή δεν σ' αρέσει η τάδε ταινία; ΠΟΥ ΖΕΙΣ;"
 Έλα ντε; Πού ζω; Σε ποιον δικό μου κόσμο είμαι συνέχεια και δεν παρουσιάζω καμιά ομοιότητα με κανέναν;
 Καταραμένη εφηβεία! :@ πάλι εσύ φταις για όλα! -.-
 Χθες όμως, υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου... Πως η χθεσινή ήταν η τελευταία φορά που έκλαιγα την μοίρα μου την ώρα που ήμουν με τους φίλους μου. Γιατί δεν γίνεται να βγαίνω μια φορά την εβδομάδα και αυτή τη μοναδική φορά που βγαίνω να καταφέρνω πάντα να τη δηλητηριάζω και να χαλάω και την διάθεση των άλλων. Και στην τελική, τι μου φταίνε οι άλλοι αν εγώ είμαι έτσι όπως είμαι; Αν είμαι απροσάρμοστη, ακοινώνητη και παρείσακτη παντού, τι μου φταίει η Α. που είναι τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά; Ή αν είμαι άσχημη και δεν γυρίζει να με κοιτάξει άνθρωπος, τι μου φταίει η Μ. που είναι πανέμορφη, αρέσει σε όλα τα αγόρια κι έχει γκόμενο σχεδόν πάντα; Απολύτως τίποτα... Το πρόβλημα είμαι εγώ, κι όταν καταφέρω να με αποδεχτώ με όλα τα μειονεκτήματά μου -γιατί από πλεονεκτήματα ούτε δείγμα- τότε ίσως καταφέρω να μη γίνομαι τόσο φορτική και στους γύρω μου.
 Anyway, εκτός απ' τα παραπάνω, εκκρεμεί και η λίστα με τα "πρέπει" μου, στην οποία προστέθηκαν κι άλλα:/ Βγήκε όμως η έκθεση του σχολείου και κοντεύω να μαζέψω τα λεφτά για την κολόνια! :D Θα πάω και για ψώνια με τον Σ. το άλλο Σάββατο - τι καλύτερο; =D


Υ.Γ. Χθες τελικά δεν είχαμε θέατρο :( Πφφφ...-.^

Just thoughts...

 Και ναι, αποφάσισα μετά από έναν αιώνα να κάνω ανάρτηση! Μ' αρέσει που είχα φαγωθεί να κάνω blog, αφού στο τέλος που το έκανα δεν είχα τι να γράψω -.^ 'Η μάλλον έχω να γράψω πολλά, αλλά το θέμα είναι πώς θα τα γράψω... Είναι και το θέμα του χρόνου που δεν περισσεύει ούτε για να ξυθείς -.- Και να πεις ότι τρέχω όλη μέρα με τα φροντιστήρια και τα διαβάσματα; Ναι, πώς!; Άνετα τα κάνω όλα αυτά και κάνω μετά κι ό,τι άλλο γουστάρω! Αλλά είμαι βλέπεις και χαϊβάνι και αντί να κάνω κάτι επικοδομητικό, κάθομαι και λιώνω με τις ώρες στο fb! Λες και δεν μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα καλύτερο! Αλλά τι να κάνεις, πορώσεις είναι αυτές...
 Τέλος πάντων, εκτός από τον χρόνο που δεν έχεις τι να κάνεις και στρέφεσαι σε ανούσια πράγματα (π.χ. το fb όπως προανέφερα), υπάρχουν και ώρες που έχεις τι να κάνεις αλλά βαριέσαι αφόρητα και μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να τα κάνεις! Για παράδειγμα, οι ώρες του σχολείου -.^ Και δεν μιλάω βέβαια για όλες, αλλά για τις περισσότερες. Γιατί π.χ. εμένα μπορεί να μ' αρέσουν τα Αρχαία, η Χημεία και κάπως τα Μαθηματικά, αλλά πώς να παρακολουθήσεις στα Κείμενα, στην Ιστορία ή στη Βιολογία που είναι τελείως αχώνευτα, όσο αχώνευτος είναι και ο καθηγητής ή η καθηγήτρια που τα διδάσκει; Και γεννιέται τώρα η απορία... τι στο καλό να κάνεις μέσα σε 4 τοίχους που είσαι αναγκασμένος να κάθεσαι και να ακούς έναν άσχετο από παιδαγωγικές γνώσεις, να προσπαθεί να σου μάθει ντεμέκ αυτά που ξέρει; Βέβαια, πάντα υπάρχει και η γνωστή λύση "ακουστικά στ' αυτιά και 45 λεπτά ασταμάτητης μουσικής". Αλλά κι αυτό ακόμη, από ένα σημείο και μετά φαντάζει βαρετό. Κι έτσι μπαίνεις ασυναίσθητα, θέλοντας και μη, σε μια διαδικασία σκέψεων, ασταμάτητων σκέψεων, που  μπερδεύονται μέσα στο ξεροκέφαλο που κουβαλάμε (παραδέξου το, κι εσύ ένα τέτοιο κουβαλάς!), για να καταλήξουν ακόμη πιο μπερδεμένες από πριν... Μέσα, όμως, από όλη αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιείς πολλά πράγματα για τον εαυτό σου, πολλά από τα οποία ίσως δεν ήξερες και ίσως να μη μάθαινες ποτέ.
 Όπως έγινε τις προάλλες με εμένα... Ήταν που λέτε μια βαρετή, κουραστική ώρα (Ιστορία πρέπει να είχαμε) που σκυλοβαριόμουν και μόνο να σκεφτώ ότι πρέπει να παρακολουθήσω την παράδοση. Κι έτσι, εντελώς ασυναίσθητα άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή μου... Και δεν εννοώ τι έχω καταφέρει να κάνω από την ώρα που πρωτο 'ρθα στον μάταιο τούτο κόσμο μέχρι σήμερα, αλλά τι κάνω τα τελευταία χρόνια στον ελεύθερο χρόνο μου (εκτός από το λιώσιμο στο fb). Και το μόνο που βρήκα να απαντήσω στον εαυτό μου ήταν μία και μόνο λέξη: ΤΙΠΟΤΑ. Και το εννοώ, τίποτα. Το πολύ-πολύ, να κάτσω με το laptop στο σαλόνι και εκεί που κουτσομπολεύω ποιος τα 'φτιαξε με ποιον και γιατί μάλωσαν η περσινή διπλανή μου με τη φίλη του κολλητού του ξάδερφου του αγοριού της, να ρίχνω πού και πού από καμιά κλεφτή ματιά στην τηλεόραση... Άλλη αποχαύνωση κι αυτή! Σοβαρές ασχολίες έχω κάθε μέρα! -.- Και για να επανέρθω στο θέμα, εκεί που καθόμουν στο θρανίο και έκανα όλες αυτές τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τον εαυτό μου, άρχισα να σκέφτομαι με τι θα μπορούσα να γεμίσω τον χρόνο μου έτσι ώστε να ξεφύγω κι από το διάολο που λέγεται fb! -.- Και κάτι λίγο η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής, κάτι λίγο η Super Katerina που διάβασα την προηγουμένη και το special θέμα της για το τι να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου (ναι, εκεί φτάσαμε, να διαβάζουμε σαχλαμάρες για να γλιτώσουμε απ' την ρουτίνα!), κάτι λίγο και οι ενθουσιασμοί όσων "φιλενάδων" μου είδαν το τελευταίο σχέδιο που είχα κάνει στα νύχια μου και οι διαχυτικές αντιδράσεις τους για την επιδεξιότητά μου στο τομέα, άρχισα να σκέφτομαι μήπως τελικά αυτό ήταν για μένα... Έστω, για τον ελεύθερο χρόνο μου. Γιατί φυσικά δεν σκοπεύω να φάω τα καλύτερα χρόνια μου άσκοπα για να καταλήξω να ζω με πενταροδεκάρες σαν "αισθητικός"! Εφόσον όμως όλοι όσοι έβλεπαν τα νύχια μου (εκτός από τον Σ. -.- ) εξέφραζαν τα θερμά τους συγχαρητήρια και εφόσον είμαστε εν μέσω οικονομικής κρίσης και δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, άρχισε να ωριμάζει μέσα μου η ιδέα αυτής της προοπτικής... Να ασχολούμαι δηλαδή "επαγγελματικά" με τα νύχια (εντελώς ευκαιριακά, το ξανατονίζω), κάνοντας τα νύχια σε γνωστές και φίλες. Και το αποτέλεσμα; Και αποφυγή ατελείωτων ωρών μπροστά στο laptop, και κάποιο μικρό εισόδημα στον κουμπαρά μου σαν απολαβή για τον κόπο μου! Είναι και αυτό το κόλλημα που αποκτάμε όλη στην εφηβεία σχετικά με τα λεφτά.. που θέλουμε επιτέλους να βγάλουμε μερικά ΔΙΚΑ ΜΑΣ λεφτά, με αποκλειστικά και μόνο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κόπο... Και ειδικά εγώ, αυτό το κόλλημα το εμφάνισα από το δημοτικό ακόμη! Οπότε, τι καλύτερο; :D
 Από τον καιρό όμως που έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, πέρασαν μέρες. Και ήρθαν κι άλλες ατελείωτες ώρες μαθήματος που αδυνατούσα να παρακολουθήσω.. Όπως η σημερινή τελευταία ώρα των Κειμένων! Άντε τώρα να κάτσεις 6η ώρα, τελευταία μέρα της βδομάδας και μέσα σε όλο τον πανικό που επικρατεί στην τάξη κάθε φορά που έχουμε Κείμενα,  να μάθεις για τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα... Πού μυαλό! Κάθισα λοιπόν πάλι και βυθίστηκα στις σκέψεις μου (πώς τα λέω έτσι η ρουφιάνα!). Και τελειοποίησα τη λίστα με τα πράγματα που επιβάλλεται να κάνω άμεσα. Και ποια είναι αυτά;
Πρέπει:
1) να μαζέψω λεφτά για να πάρω την κολόνια που στάμπαρα εδώ και έναν μήνα στα Hondos (και μόνο στο άκουσμα της τιμής η μάνα μου φρίκαρε!)
2) να μαζέψω λεφτά να πάρω ρούχα και παπούτσια (εξαιτίας του απαράδεκτου γούστου μου τα τελευταία χρόνια, δεν έχω να φορέσω τίποτα σήμερα!)
3) να μαζέψω λεφτά να πάρω δώρο στον αδερφό μου (έχει γενέθλια σήμερα το παιδί!)
4) να μαζέψω γενικά λεφτά!
5) να παραδώσω επιτέλους την Έκθεση και όλα τα σχετικά στην καθηγήτρια της Γλώσσας στο σχολείο (2 βδομάδες την περιμένει!)
6) να πάρω την άλλη έκθεση που πρέπει να γράψω από το φροντιστήριο και να την γράψω σε λιγότερο από μία βδομάδα!
7) να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετωπίζω ορισμένα πράγματα (άιντε γιατί παρατράβηξε αυτή η ιστορία με τις ορμόνες μου, την εφηβεία και όλα τα συναφή!)
8) να πάω να κουρέψω (ξανά!) την ψαλίδα μου -.^
9) να αρχίσω να αγνοώ τους αδιάφορους και απαράδεκτους καθηγητές και να προσπαθώ να παρακολουθώ το μάθημά τους (καλές οι σκέψεις και οι συλλογισμοί αλλά πρέπει να βγάλουμε και κανένα βαθμό!)
10) να βρω τρόπο να τα μπαλώσω την Τρίτη που θα πάει η μάνα μου να ρωτήσει στο σχολείο πώς τα πάω (δεν μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμη για την ενημέρωση γονέων; -.-)
 Και μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, επικρατεί μέσα στην κούτρα μου και η βασικότερη για μένα απορία απ' όλες:
 Αύριο τελικά έχουμε θέατρο;