Απελπισία!

   Μπορώ να πω πως περνάω μια φρικτή περίοδο. Απ' όλες τις απόψεις. Κι όταν λέω φρικτή, το εννοώ, φρικτή.

Καταρχήν, άρχισαν τα σχολεία -.- 

Έχω νευριάσει απίστευτα γιατί η φετινή χρονιά είναι μακράν χειρότερη απ' όλες. Δεν έχουμε καθηγητές! -.- Αρκεί μόνο να πω ότι Ιστορία μας κάνει ένας Νομικός που κάνει Δίκαιο στη Θεωρητική, Μαθηματικά Κατεύθυνσης ένας άσχετος 63χρονος που πλένεται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και Φυσική Γενικής ένας Πληροφορικός που στην ταχύτητα βάζει τη μονάδα της επιτάχυνσης.

Επίσης, λιώνω κάθε μέρα στα φροντιστήρια όπως κάθε χρόνο εδώ και 4 χρόνια περίπου. Χρόνος ούτε να ξυθούμε. Και για να είμαι ειλικρινής δεν φταίει μόνο το φροντιστήριο γι΄αυτό. Φταίει και το γεγονός ότι είμαι πωρωμένο με το laptop και πλέον έχω φτάσει σε σημείο να λιώνω περισσότερο σ' αυτό παρά να διαβάζω. Κι αν συνεχίσω έτσι, με βλέπω να περνάει του χρόνου ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας στα Γιάννενα. Χώρια η γκρίνια της μάνας μου και οι γκαρίδες του πατέρα μου κάθε τετράμηνο με την άφιξη των βαθμών στο σπίτι μας. Τέρμα, πρέπει να αρχίσω σιγά-σιγά να ξεκολλάω.

Έλα όμως που κάθε φορά που το παίρνω απόφαση να ξεκολλήσω, όλο και κάτι καινούριο βρίσκω να πωρωθώ! Για παράδειγμα, τις τελευταίες μέρες, εκτός από το facebook -κλασσική αξία- έφαγα ένα κόλλημα με το weheartit. Τρεις μέρες τώρα δεν έχω σταματήσει να πατάω καρδούλες σε ό,τι χαζομαρίτσα μου τραβήξει την προσοχή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, με λέει χθες η κολλητή μου ό,τι άρχισε να ασχολείται περισσότερο με το twitter της (που μέχρι πριν λίγο το είχε μόνο για τους διασήμους) και σαν καλό βόδι που είμαι, είπα να αρχίσω να κολλάω κι εγώ! 

Παρεμπιπτόντως, όποιος έχει twitter και ασχολείται, αν θέλει ας το γράψει σαν σχόλιο να έχω κάποιον να followάρω xD

Τέλος πάντων, εκτός όλων των παραπάνω, με τούτα και με εκείνα, μου ΄χει φύγει και η όρεξη να βγω έξω. -.- Βγήκα χθες με τους 2 κολλητούς μου και μετά από καμιά ώρα άρχισα να βαριέμαι του θανατά. Και δεν έφταιγε η παρέα γι' αυτό, σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν ξέρω, ξαφνικά, από εκεί που ήθελα να βγαίνω κάθε μέρα, τώρα δεν θέλω να το κουνήσω απ' το σπίτι. Πφφ, εφηβεία! Μέχρι και σ' αυτό έχει βάλει το χέρι της! -.-

Και δεν φτάνουν όλα αυτά, είχαμε και το άλλο χθες! Όπου και να γύριζες το βλέμμα σου, παντού ωραίοι! Παντού όμως! Αφού στο τέλος με την κολλητή μου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι έφταιγε η πανσέληνος και βγήκαν όλοι μαζί! Αμ, το άλλο; Παντού ζευγαράκια! -.- Και όλη την ώρα ματσα-μούτσα μες την μούρη σου! -.- Ντάξει ρε παιδιά, καταλάβαμε, είστε ερωτευμένοι και θέλετε να το δείξετε αλλά δείξτε και λίγο σεβασμό και σε εμάς τους forever alone που σας βρίζουμε κάθε φορά που σας βλέπουμε και θέλουμε να σας πετάξουμε στο Θερμαϊκό απ' τα νεύρα μας! Και στην τελική, get a room δηλαδή! Στο κέντρο της πόλης βρήκατε να φασώνεστε όλη την ώρα;

Αυτά:) 

Περιμένω και περίοδο και είμαι μες τα νεύρα όπως πάντα. Άσε που έχω τσακίσει ότι σοκολατένιο υπάρχει μες το σπίτι εδώ και μια βδομάδα! Μ' αρέσει που ξεκίνησα και γυμναστήριο, τρομάρα μου! Τζάμπα 30 ευρώ το μήνα πάνε -.-

Μιαμ, μιαμ<3 *.*

Τι είναι θέατρο..

Θέατρο είναι οι άνθρωποι.

Θέατρο είναι οι μνήμες.  

Θέατρο είναι το μέλλον που αυτές οι μνήμες προδιαγράφουν.  

Θέατρο είναι όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν ειπωθούν ποτέ.  

Θέατρο είναι οι σιωπές.  

Θέατρο είναι η συγκίνηση που γεννάει. 

Θέατρο είναι όταν περνάνε δύο και τρεις μέρες από την παράσταση κι αυτή ακόμα στριφογυρνάει μέσα σου και σε βασανίζει, ανήμπορη να κατασταλάξει , αναποφάσιστη αν πρέπει να μείνει ή να φύγει.   

Ένα κομμάτι ζωής συμπηκνωμένης που το βλέπεις να εκτιλύσσεται μπροστά σου.   εσύ δε συμμετέχεις(;).  

Αλλά το βιώνεις.  

Και το δικό σου σώμα είναι εκεί. Tο μυρίζεις. Tο βλέπεις να κοκκινίζει. Nα μαυρίζει. Nα γίνεται μπλε.  

Τις ολοστρόγγυλες στάλες του ιδρώτα να πέφτουν στα ρούχα.  Στο σκηνικό. Στο πάτωμα. 

Τα δάχτυλά που άλλοτε ακολουθούν και άλλοτε προδίδουν.  

Το βλέμμα που καθηλώνεται σε κάτι ή κάποιον.  

Σπίθες ολόγυρα καμιά φορά. 

Δεν είναι μακιγιάζ.  Δεν είναι χορός και τραγούδι. Δεν είναι περούκα.  Μόνο η έκφραση. Μάσκες. Αυτό είναι, ναι! Η έκφραση. 

Λάθη που δε μπορούν να διορθώσουν. 

Σαρδάμ. Ρυθμός. Πρόβες ατέλειωτες τις νύχτες. Γέλιο. Οι αγωνίες και οι φόβοι. 

Είναι τα κοστούμια. Τα μπλουζάκια. Τα ξυπόλητα πόδια.  

Οι ψεύτικες πόρτες. Τα ψεύτικα σπίτια. Τα αληθινά μαχαίρια. 

Οι σκιές. Οι αντανακλάσεις. Είναι το φως που διαχέεται και κάνει τη σκόνη φανερή.  Τη γύμνια απόκοσμη. 

Είναι όσο πιο κοντά τόσο πιο μέσα.  

Είναι αυτοί που ξέρουν το καλό και σε κοιτάν ίσια στα μάτια. Εσένα του τέταρτου τοίχου. Είναι οι άλλοι που δεν έχουν ιδέα και στο εγώ τους μικραίνουν και διαλύονται. Κοιτούν το άπειρο. 

Είναι δυο κουφές κυρίες που μιλάνε δυνατά και κάνουν αυτόματη κριτική  -πώς λέμε αυτόματη μετάφραση- την ώρα ακριβώς της δράσης και σε συφιλιάζουν.

Μία κυρία που προσπαθεί να πάρει κάτι από την τσάντα με όσο το δυνατόν πιο αθόρυβες κινήσεις μέχρι που διαπιστώνει πως της έχει κολλήσει το φερμουάρ. Ευτυχώς δεν είναι ποπ-κορν και πατατάκι να συγκεντρώνεσαι επί ώρα στο κομμάτι που σφηνώθηκε στο δόντι σου.  

Είναι που ψάχνεις το θέατρο σε όλα τα απίθανα μέρη της πόλης.  

Είναι που θες να σχολιάσεις και δεν είναι σωστό.  

Είναι που είσαι άρρωστος και κρατιέσαι για να μη βήξεις.  

Είναι τα φουαγιέ και η μυθιστορηματική τους αύρα.  

Είναι που μουδιάζουν τα χέρια.  

Είναι όλες οι ατέλειες.  

Είναι οι ιστορίες από πίσω.  Κουβέντα μέχρι αργά, τελικές διορθώσεις, βροχή ως ηχοτόπιο, ταξίδι στο αεροδρόμιο.   

Καλή παράσταση.

* Το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου. Το βρήκα στην προσωπική σελίδα μιας κοπέλας στο ίντερνετ, μ' άρεσε και το ανέβασα κι εγώ. Συγγνώμη γι' αυτό:) *