Και κάπως έτσι δημιούργησα κι εγώ blog... Μέσα από εκατομμύρια απορίες, μέσα από αναπάντητα ερωτήματα, μέσα από χιλιάδες ανασφάλειες... Και, δυστυχώς, ειδικά από τις τελευταίες, διαθέτω μπόλικες... Θα καταλάβετε στην πορεία τι εννοώ. Αν δηλαδή με διαβάσει ποτέ κανείς... Ή μάλλον όχι... Λάθος. Ένας τουλάχιστον θα με διαβάσει σίγουρα. Και είναι εκείνος από τον οποίο πήρα το έναυσμα για να δημιουργήσω το δικό μου ιστολόγιο... Πάντα, δηλαδή, ήθελα να έχω κάτι προσωπικό, ολότελα δικό μου, στο οποίο να μπορώ να εκφράσω σκέψεις, γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις, να μπορώ να γράφω ό,τι νιώθω ανά πάσα στιγμή, να μπορώ να ξεφεύγω από τη μίζερη και ανιαρή μου καθημερινότητα...
Τι έλεγα; Α, ναι. Για τον Σ. Για το άτομο από το οποίο πείστηκα τελικά να κάνω blog. Για το άτομο που, ενώ γνωριζόμαστε από μωρά, ενώ έχουμε περάσει όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας μαζί, μόνο το καλοκαίρι που μας πέρασε καταφέραμε να έρθουμε τόσο κοντά... Και ήρθαμε τόσο κοντά, ώστε από εκεί που θεωρούσαμε ο ένας τον άλλον απλώς μια παρέα για το καλοκαίρι και τίποτα παραπάνω, κοντεύουμε να καταλήξουμε κολλητοί... Τουλάχιστον έτσι τον νιώθω εγώ πλέον... Κολλητό μου... Μπορεί και να μην έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το στάδιο, μπορεί όλα αυτά που νιώθω να είναι αποτέλεσμα της τεράστιας ανάγκης που έχω να νιώσω ότι έχω φίλους, ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που μ' αγαπάνε αληθινά... Μπορεί... Μπορεί και όχι... Προς το παρόν, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι είναι ένας πολύ καλός μου φίλος -από τους λίγους εναπομείναντες- που τον αγαπώ υπερβολικά πολύ και το ξέρει και είναι ένας από αυτούς στους οποίους αφιερώνω αυτό το blog. Τα άλλα 2 άτομα που έχουν αυτή την τιμή είναι οι δύο κολλητές μου, η Α. και η Μ. Γι' αυτές τις κοπέλες δεν θα πω προς το παρόν τίποτα, είναι πολύ νωρίς ακόμη... Θα αναφερθώ, όμως, αρκετά σ' αυτές αργότερα.
Τέλος πάντων, ελπίζω τελικά να βρω στο blog μου αυτό που ψάχνω... την ελευθερία έκφρασης χωρίς περιορισμούς και φόβους για παρεξήγηση των σκέψεων και των συναισθημάτων μου... την απελευθέρωση αυτών των σκέψεων που με καταπνίγουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο... Κλείνοντας, οι στίχοι ενός από τα τραγούδια που θα "ντύνουν" μουσικά το ιστολόγιο... Μία από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ, ένα μοναδικό σύνολο από στίχους-θησαυρούς, ένα υπέροχο κομμάτι που εκφράζει απόλυτα όλα όσα νιώθω εδώ και χρόνια...
Βγήκα απ’ το σπίτι μα ξαναμπήκα
Αφού αυτό που ‘ψαχνα ποτέ δεν βρήκα
Είχα ανάγκη να το νιώσω
Δεν φαντάζεσαι, φαντάζεσαι πόσο
Είχα το στόμα μου κλειστό
Λες κι ήθελα να το κρατώ μυστικό
Είχα ανάγκη να το δώσω
Δεν φαντάζεσαι, φαντάζεσαι πόσο
Είχα μέσα μου λόγια ένα βουνό
Και τώρα ψάχνω μέσα μου να τα βρω
Γιατί έχουν χαθεί σ’ αυτόν τον κόσμο που ζω
Σαν αντικείμενο στην Άβυσσο
Ήθελα να ανοιχτώ σε κάποιον, να πω
Αυτά που ένιωθα μέσα μου καιρό
Όμως δεν βρήκα άνθρωπο σωστό, λογικό
Όλοι τους είχαν μολυσμένο μυαλό
Έψαχνε για κάποιον να μιλήσει να του πει
(Tι;..) Σχετικά με ό,τι αγαπάει και ποθεί
(Και..) Εξαφανισμένοι λες και είχαν χαθεί
Ή τέλος πάντων ήταν σαν να τους κατάπιε η γη (2)
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
Βγήκα στους δρόμους για να ψάξω
Παρηγοριά αφού μου ερχόταν να κλάψω
Πίστευα πως υπήρχε ακόμα
Αφού μες στην ψυχή μου ζούσε ακόμα
Ήθελα μόνο να μιλήσω
Να ανοιχτώ μα όλοι τους 'κάναν πίσω
Μέχρι που η ψυχή βγήκε απ’ το σώμα
Και το συναίσθημα μου δίπλα σε κόμμα
Μπορούσα να τους πάω στους ουρανούς
Μα τώρα αλλού το σώμα κι αλλού ο νους
Γιατί πίστεψαν σε εποχές και σ’ άλλους καιρούς
Και μείναν όλοι τους στο αύριο
Ήθελα να γεμίσω ένα κενό
Που ‘χα μες στην καρδιά μου και στο μυαλό
Αλλά δεν βρήκα κάποιον που πιστεύει σ’ αυτά
Όλοι τους 'χασαν το συναίσθημα
Έψαχνε για κάποιον να μιλήσει να του πει
(Tι;..) Σχετικά με ό,τι αγαπάει και ποθεί
(Και..) Εξαφανισμένοι λες και είχαν χαθεί
Ή τέλος πάντων ήταν σαν να τους κατάπιε η γη (4)
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
