Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Δυο μέρες μόνο...

 Είμαι γαϊδούρα. Είμαι απαράδεκτη. Η συγκεκριμένη ανάρτηση έπρεπε να είχε γίνει την Κυριακή - άντε, το αργότερο, τη Δευτέρα. Το ζώο, όμως, σήμερα αξιώθηκα να την κάνω! Τι να κάνουμε, υποχρεώσεις - λέμε τώρα!
 Έχω να δηλώσω ότι η συγκεκριμένη εβδομάδα (25/12 έως 31/12) είναι ανυπολόγιστης σημασίας για μένα. Κι αυτό γιατί είναι η τελευταία εβδομάδα του 2011. Και φυσικά, αυτή η ανεξέλεγκτη αγάπη ισχύει για κάθε τελευταία εβδομάδα κάθε χρόνου.
 Αυτή την τελευταία εβδομάδα λοιπόν, με πιάνει ένα είδος κατάθλιψης. Αλλά είναι μουντή και εσωτερική, δεν βγαίνει προς τα έξω, στους γύρω μου, και διαφέρει πολύ από την συνηθισμένη κατάθλιψη που είναι μόνιμα χαραγμένη μέσα μου και βγαίνει όποτε της καπνίσει με την παραμικρή αφορμή καταστρέφοντας μου τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Όχι, καμιά σχέση δεν έχει η κατάθλιψη των τελευταίων ημερών του χρόνου, οποιουδήποτε χρόνου, με την καθημερινή μου κατάθλιψη. Όχι. Αυτή η κατάθλιψη είναι γλυκιά και κάθε φορά που τη νιώθεις να σε καταπλακώνει, δεν σου αφήνει πικρία και στενοχώρια, αλλά μια γλυκιά αίσθηση που δεν ξέρεις πώς να την χαρακτηρίσεις... Και μέχρι να την καταλάβεις, αυτή έχει ήδη φύγει, γιατί κρατάει μόνο μερικές στιγμές. Μόνο μερικές στιγμές, καθώς αυτή είναι η δουλειά της.. Να σου φέρνει σε ανυποψίαστο χρόνο στο μυαλό στιγμές από τη χρονιά που πρόκειται να φύγει. Έτσι, εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και παρακολουθείς το αγαπημένο σου σήριαλ ή ενώ βρίσκεσαι με την παρέα σου να πίνεις καφέ στο γνωστό σας στέκι, ξεπετάγονται από κάθε γωνίτσα του μυαλού σου στιγμές που έζησες τον τελευταίο χρόνο. Είτε ευχάριστες, είτε δυσάρεστες, έρχονται για να απαρτίσουν τις αναμνήσεις που θα κρατήσεις από αυτή τη χρονιά.
 Αυτά είναι λοιπόν τα συναισθήματα που επικρατούν μέσα μου αυτές τις τελευταίες μέρες του 2011. Και ενώ άλλες χρονιές, μπορούσα να χαρακτηρίσω "ωραίο" ή "απαίσιο" το έτος που έφευγε, φέτος δεν μπορώ να το κάνω. Ίσως επειδή δεν μου συνέβησαν μόνο ευχάριστα ή μόνο δυσάρεστα γεγονότα φέτος.
 Και ενώ πλέον μετράμε μέρες μέχρι την άφιξη του 2012, στο δικό μου κεφάλι κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους διάφορα καλά και άσχημα συμβάντα από το 2011 που πρόκειται να μας αφήσει...
 Αλλά και υπό άλλες συνθήκες, πώς να ξεχάσω..
  • ..το πιο υπέροχο καλοκαίρι της ζωής μου;
  • ..την 4ήμερη με το γυμνάσιο στην Αθήνα και το Ναύπλιο;
  • ..το θάνατο της γιαγιάς μου; :/
  • ..την ημέρα που σε γνώρισα και παρ' όλο που είχα το μαύρο μου το χάλι σου άρεσα;
  • ..τη μέρα που έμαθα ότι πήρα το B1 στα γερμανικά;
  • ..τη μέρα που με είπαν απ' το φροντιστήριο ότι πήρα το Lower;
  • ..το χορό του σχολείου μας στο cafe-bar της γειτονιάς μας;
  • ..τον άλλο χορό στο fix που δεν πήγα λόγω του θανάτου της γιαγιάς μου;
  • ..το κλάμα που έριξα αυτή τη χρονιά εξαιτίας των ανασφαλειών μου;
  • ..την προδοσία που ένιωσα από κάποια άτομα που είχα πολύ ψηλά;
  • ..τη μέρα που σταμάτησα οριστικά να μιλάω στη Φ. και τις στιγμές που μου μιλούσε στο 2ο χορό του σχολείου μας (σ' αυτόν που πήγα) ;
  • ..τον Σ. και πώς αρχίσαμε να κάνουμε ξαφνικά κολλητή παρέα; 
  • ..την περίοδο που άλλαξα γραμμή πλεύσης σχετικά με το μέλλον μου και αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μαθηματικός;
 Πώς μπορώ λοιπόν να χαρακτηρίσω "υπέροχο" ή αντίθετα "φρικτό" το 2011; Ούτε ουδέτερο έτος θέλω να το λέω. Δεν μ' αρέσει κάτι στην έκφραση. Και καθώς δεν μπορώ να βρω χαρακτηρισμό για τον παλιό χρόνο για να τον βάλω και ως τίτλο ανάρτησης, θέτω για τίτλο τη φράση "Δυο μέρες μόνο",  μιας και μας απέμειναν μόλις 2 μέρες μέχρι να μπει το 2012 (βγάζω την σημερινή, αφού έμειναν μόνο λίγες ώρες ακόμη).

Το τραγούδι δεν κολλάει αλλά δεν πειράζει.. :P


Δυο μέρες μόνο...
Αντίο 2011...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

I've just came back!

 Μετά από μία μικρή απουσία από το blog λόγω ολικής έλειψης εμπνεύσεως, αποφάσισα να επιστρέψω με αυτή την όχι-και-τόσο-επιτυχημένη ανάρτηση. Και ο λόγος; Το γεγονός ότι δεν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό αυτό τον καιρό που θα πρέπει οπωσδήποτε να καταγράψω ή να μου δώσει το έναυσμα για μια ανάρτηση σχετική με αυτό. Οπότε ετοιμαστείτε για άλλη μία καμμένη ανάρτηση. :)
 Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι απ' ό,τι βλέπω όσο πάμε και αυξανόμαστε εδώ μέσα. Ήμασταν 2, γίναμε 3, γίναμε 4 και τελικά καταλήξαμε να είμαστε 5 άτομα σε αυτό το καημένο το blog :P Και με χαροποιεί πολύ αυτό. Γιατί όσο να πεις, είναι ωραίο να βλέπεις ότι έστω και 5 άτομα ενδιαφέρονται να διαβάσουν τις ανοησίες μιας τρελής, που εκεί που δεν έχει τι να κάνει, αποφασίζει στα καλά του καθουμένου να κάνει μια ανάρτηση μια στο τόσο - έτσι, για να έχουμε ρε αδερφέ!
 Και συνεχίζω αυτή την ανούσια ανάρτηση, λέγοντας ότι έχω ξενερώσει απίστευτα με τον καιρό -.- Τι σκατόκαιρός είναι αυτός ρε φίλε; Ή ρίξε χιόνι μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε ή βγάλε ήλιο να τελειώνουμε! Τι μας παιδεύεις, αφού ακόμη και αυτό το λίγο χιόνι (αν μπορείς να το πεις χιόνι δηλαδή) που βλέπουμε κάθε μία ώρα, δεν παίζει να το στρώσεις. Τζάμπα κρύο τρώμε. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τρέχουμε όλη μέρα και στα σχολεία, στα φροντιστήρια κι ό,τι άλλο και τζάμπα τρώμε στη μάπα όλη αυτή τη βροχάρα (ναι, αυτό είναι! Βροχάρα!).
 Ελεϊνή η κατάσταση όπως καταλαβαίνετε και τα νεύρα μου είναι τσατάλια. Για κανέναν συγκεκριμένο λόγο. Απλώς είναι τσατάλια. Απλώς και μόνο γιατί από παντού έρχονται απανωτά χτυπήματα που τα κάνουν (τα νεύρα μου λέμε) ακόμη πιο τσατάλια! Καταρχήν, τις τελευταίες 2 εβδομάδες μου την έδιναν απίστευτα οι καθηγητές. Τώρα θα με πείτε, και σε ποιον "δεν την δίνουν" αυτοί οι άνθρωποι; Αλλά εγώ ήμουν στην τσίτα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Για τα διαγωνίσματα. Βεβαίως! Και νευρίαζα,  γιατί κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, δεν μπορώ να διανοηθώ από πού κι ως πού ΠΡΕΠΕΙ όλοι οι καθηγητές να μας βάζουν να γράφουμε διαγωνίσματα τις τελευταίες μέρες πριν κλείσουμε για Χριστούγεννα! Είναι δυνατόν ρε άνθρωπε; Μας βάζεις διαγώνισμα 10 μέρες πριν τις διακοπές, όταν ο ένας νοερά βρίσκεται ήδη στο χωριό του να κάνει Πρωτοχρονιά με τους φίλους του ή όταν η άλλη σκέφτεται πότε θα πάει στο παγοδρόμιο με το μωρό-αζαπάκι-ζουζούνι-μπισκοτάκι-μπουρμπουτσουλούκι της; Δεν το χωράει νους αυτό το πράγμα! Και δεν μιλάμε τώρα για διαγωνίσματα του στυλ Θρησκευτικα, Γλώσσα, Κείμενα.. Αυτά παλεύονται κάπως. Αλλά όχι να γράφεις και κάθε μέρα μαθήματα όπως Ιστορία, Φυσική, Βιολογία, Αρχαία και Χημεία τέτοιες μέρες! Ήμαρτον!
 Τουλάχιστον υπάρχει και το θέατρο<3 Και στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω ότι λατρεύω υπερβολικά πολύ το θέατρο και την υποκριτική και θέλω να ασχοληθώ στο μέλλον επαγγελματικά μ' αυτό:D Και για να επανέρθω, όταν λέω ότι υπάρχει και το θέατρο, εννοώ την θεατρική ομάδα του σχολείου μου. Είχα φάει μια φρίκη μπορώ να πω, γιατί για σχεδόν ένα μήνα δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την καθηγήτρια θεατρολογίας και είχα τρομάξει ότι δεν θα κάναμε τελικά παράσταση φέτος. Τελικά όμως την περασμένη Παρασκευή μας μάζεψε και δουλέψαμε λίγο -επιτέλους!- και είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι αύριο έχουμε ξανά συνάντηση! :D Τώρα θα μου πείτε "χεστήκαμε" και δίκιο θα έχετε δηλαδή, αλλά εγώ προειδοποίησα από την αρχή για την καμμένη μου ανάρτηση :P
 Πραγματικά δεν ξέρω γιατί γράφω ακόμη... Ξέρω ότι έχω γράψει ένα μάτσο ασυναρτησίες αλλά έχω βαρεθεί να μπαίνω στο blog μου και να βλέπω την σχετική ανάρτηση για τα Χριστούγεννα. Και οφείλω να πω βέβαια ότι έχει αλλάξει κατά πολύ ο τρόπος που βλέπω τα Χριστούγεννα πλέον, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί το όλο σκηνικό που αντικρίζεις σε όποια γωνιά κι αν στρέψεις το βλέμμα σου ;p
 Anyway, έξω συνεχίζει να κάνει παγωνιά χωρίς ίχνος χιονιού όμως! -.-Να, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μισώ θανάσιμα τον χειμώνα! ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΡΕ! <3 
 Τέλος πάντων, το μόνο παρήγορο είναι ότι επιτέλους κλείνουν τα σχολεία! :D Και είναι πλέον γεγονός ότι αύριο είναι η τελευταία μέρα του 2011 που πηγαίνουμε σχολείο! :D


Υπομονή άλλη μία μέρα!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Christmas...

 Ρε φίλε, παίζει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που το λέει, αλλά... ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ:/
 Και ναι πολλοί θα μου πουν ότι ειδικά εγώ, λόγω της γιορτής μου εκείνη τη μέρα, θα έχω ένα παραπάνω λόγο να τα περιμένω πώς και πώς.. Αλλά ρε σεις, δεν αντέχεται η ίδια μονοτονία κάθε χρόνο για 2 βδομάδες συνεχόμενα! :/ Γιατί τα Χριστούγεννα είναι στην ουσία 3 μέρες, αλλά το όλο νταβαντούρι κρατάει 2 βδομάδες! Και πώς να αντέξεις 15 μέρες σε ένα κλίμα αγάπης και γλυκόλογων και μελιών και γούτσου-γούτσου; -.^ Πώς να αντέξεις να βγαίνεις κάθε μέρα και να τους βλέπεις όλους να περπατάνε αγκαλίτσα με το μωρό τους (άχου μωρέ!) όταν εσένα δεν γυρνάει να σε κοιτάξει άνθρωπος; Πολύ απλά; Δεν αντέχεις!
 Και είναι τόσο σπαστικό ρε φίλε:/ Να μην θες να έρθει η πιο όμορφη γιορτή :') Τα λατρεύω τα Χριστούγεννα, αλλά δεν μπορώ να ξαναζήσω το ίδιο σκηνικό, δεν μπορώ να ξανανιώσω αυτή την αποπνικτική μοναξιά :/




Και μου 'χουν λείψει και τα μελομακάρονα ρε γαμώτο! <3
Και το στολισμένο δέντρο στο σαλόνι!
Και τα φωτάκια στο μπαλκόνι μας!
Και οι κουραμπιέδες!
Και οι σοκολατένιοι Άι-Βασίληδες!
Και όλα αυτά τα περίεργα αλλά αξιαγάπητα γλυκά και ζαχαρωτά που σε γεμίζουν θερμίδες!
Και το πελώριο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση της πλατείας της γειτονιάς μου!
Και τα κάλαντα!
Και οι 2 βδομάδες διακοπών!
Και οι στολισμένες βιτρίνες των μαγαζιών!
Και οι καθημερινές βόλτες με τους φίλους μέσα στο κρύο!
Και οι ζεστές σοκολάτες δίπλα στο φορτωμένο από λαμπάκια δέντρο!
Και οι αμέτρητες αναμνήσεις από τη χρονιά που τελειώνει, που έρχονται όλες μαζεμένες εκείνες τις τελευταίες μέρες πριν το καινούριο έτος κάνει την εμφάνισή του!










37 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

What a day..!

 Τι μέρα και η χθεσινή... Πώς γίνεται από εκεί που είσαι μια χαρά, ξαφνικά να πέφτεις σε κατάθλιψη, ποτέ δεν το κατάλαβα! Πράγμα περίεργο, αν σκεφτείς ότι κάθε φορά που βγαίνω παθαίνω το ίδιο πράγμα;/
 Και δεν είναι ότι μου φταίνε οι άλλοι. Το πρόβλημά μου είμαι εγώ και μόνο εγώ! Αυτή η καταραμένη διαφορετικότητά μου από τους άλλους, οι περίεργες προτιμήσεις μου που δεν συμπίπτουν με κανενός άλλου τα γούστα, που με κάνουν να νιώθω παντού και πάντα παρείσακτη και απροσάρμοστη. Και είναι τόσο σπαστικό... Να είσαι με μια παρέα και ταυτόχρονα να νιώθεις ότι ουσιαστικά δεν έχεις θέση σ' αυτή την παρέα. Να ανοίγουν μια συζήτηση, οποιαδήποτε συζήτηση, και να βλέπεις ότι δεν μπορείς να συμμετέχεις σε καμία από αυτές, απλά και μόνο επειδή δεν ξέρεις τίποτα σχετικά με το θέμα συζήτησης, όποιο κι αν είναι αυτό, γιατί δεν σ' αρέσει τίποτα από όλα αυτά που αρέσουν στα παιδιά της ηλικίας σου. Και έχεις που έχεις τον πόνο σου κάθε φορά που συνειδητοποιείς τη διαφορετικότητά σου από τους άλλους συνομήλικούς σου, έχεις και την κολλητή σου να σου διπλασιάζει αυτό τον πόνο κάθε φορά που σε λέει "έλεος, δεν ξέρεις τι είναι αυτό;" ή "αν είναι δυνατόν! δεν ακούς την τάδε τραγουδίστρια ή δεν σ' αρέσει η τάδε ταινία; ΠΟΥ ΖΕΙΣ;"
 Έλα ντε; Πού ζω; Σε ποιον δικό μου κόσμο είμαι συνέχεια και δεν παρουσιάζω καμιά ομοιότητα με κανέναν;
 Καταραμένη εφηβεία! :@ πάλι εσύ φταις για όλα! -.-
 Χθες όμως, υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου... Πως η χθεσινή ήταν η τελευταία φορά που έκλαιγα την μοίρα μου την ώρα που ήμουν με τους φίλους μου. Γιατί δεν γίνεται να βγαίνω μια φορά την εβδομάδα και αυτή τη μοναδική φορά που βγαίνω να καταφέρνω πάντα να τη δηλητηριάζω και να χαλάω και την διάθεση των άλλων. Και στην τελική, τι μου φταίνε οι άλλοι αν εγώ είμαι έτσι όπως είμαι; Αν είμαι απροσάρμοστη, ακοινώνητη και παρείσακτη παντού, τι μου φταίει η Α. που είναι τα εντελώς αντίθετα απ' αυτά; Ή αν είμαι άσχημη και δεν γυρίζει να με κοιτάξει άνθρωπος, τι μου φταίει η Μ. που είναι πανέμορφη, αρέσει σε όλα τα αγόρια κι έχει γκόμενο σχεδόν πάντα; Απολύτως τίποτα... Το πρόβλημα είμαι εγώ, κι όταν καταφέρω να με αποδεχτώ με όλα τα μειονεκτήματά μου -γιατί από πλεονεκτήματα ούτε δείγμα- τότε ίσως καταφέρω να μη γίνομαι τόσο φορτική και στους γύρω μου.
 Anyway, εκτός απ' τα παραπάνω, εκκρεμεί και η λίστα με τα "πρέπει" μου, στην οποία προστέθηκαν κι άλλα:/ Βγήκε όμως η έκθεση του σχολείου και κοντεύω να μαζέψω τα λεφτά για την κολόνια! :D Θα πάω και για ψώνια με τον Σ. το άλλο Σάββατο - τι καλύτερο; =D


Υ.Γ. Χθες τελικά δεν είχαμε θέατρο :( Πφφφ...-.^



Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Just thoughts...

 Και ναι, αποφάσισα μετά από έναν αιώνα να κάνω ανάρτηση! Μ' αρέσει που είχα φαγωθεί να κάνω blog, αφού στο τέλος που το έκανα δεν είχα τι να γράψω -.^ 'Η μάλλον έχω να γράψω πολλά, αλλά το θέμα είναι πώς θα τα γράψω... Είναι και το θέμα του χρόνου που δεν περισσεύει ούτε για να ξυθείς -.- Και να πεις ότι τρέχω όλη μέρα με τα φροντιστήρια και τα διαβάσματα; Ναι, πώς!; Άνετα τα κάνω όλα αυτά και κάνω μετά κι ό,τι άλλο γουστάρω! Αλλά είμαι βλέπεις και χαϊβάνι και αντί να κάνω κάτι επικοδομητικό, κάθομαι και λιώνω με τις ώρες στο fb! Λες και δεν μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα καλύτερο! Αλλά τι να κάνεις, πορώσεις είναι αυτές...
 Τέλος πάντων, εκτός από τον χρόνο που δεν έχεις τι να κάνεις και στρέφεσαι σε ανούσια πράγματα (π.χ. το fb όπως προανέφερα), υπάρχουν και ώρες που έχεις τι να κάνεις αλλά βαριέσαι αφόρητα και μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να τα κάνεις! Για παράδειγμα, οι ώρες του σχολείου -.^ Και δεν μιλάω βέβαια για όλες, αλλά για τις περισσότερες. Γιατί π.χ. εμένα μπορεί να μ' αρέσουν τα Αρχαία, η Χημεία και κάπως τα Μαθηματικά, αλλά πώς να παρακολουθήσεις στα Κείμενα, στην Ιστορία ή στη Βιολογία που είναι τελείως αχώνευτα, όσο αχώνευτος είναι και ο καθηγητής ή η καθηγήτρια που τα διδάσκει; Και γεννιέται τώρα η απορία... τι στο καλό να κάνεις μέσα σε 4 τοίχους που είσαι αναγκασμένος να κάθεσαι και να ακούς έναν άσχετο από παιδαγωγικές γνώσεις, να προσπαθεί να σου μάθει ντεμέκ αυτά που ξέρει; Βέβαια, πάντα υπάρχει και η γνωστή λύση "ακουστικά στ' αυτιά και 45 λεπτά ασταμάτητης μουσικής". Αλλά κι αυτό ακόμη, από ένα σημείο και μετά φαντάζει βαρετό. Κι έτσι μπαίνεις ασυναίσθητα, θέλοντας και μη, σε μια διαδικασία σκέψεων, ασταμάτητων σκέψεων, που  μπερδεύονται μέσα στο ξεροκέφαλο που κουβαλάμε (παραδέξου το, κι εσύ ένα τέτοιο κουβαλάς!), για να καταλήξουν ακόμη πιο μπερδεμένες από πριν... Μέσα, όμως, από όλη αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιείς πολλά πράγματα για τον εαυτό σου, πολλά από τα οποία ίσως δεν ήξερες και ίσως να μη μάθαινες ποτέ.
 Όπως έγινε τις προάλλες με εμένα... Ήταν που λέτε μια βαρετή, κουραστική ώρα (Ιστορία πρέπει να είχαμε) που σκυλοβαριόμουν και μόνο να σκεφτώ ότι πρέπει να παρακολουθήσω την παράδοση. Κι έτσι, εντελώς ασυναίσθητα άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή μου... Και δεν εννοώ τι έχω καταφέρει να κάνω από την ώρα που πρωτο 'ρθα στον μάταιο τούτο κόσμο μέχρι σήμερα, αλλά τι κάνω τα τελευταία χρόνια στον ελεύθερο χρόνο μου (εκτός από το λιώσιμο στο fb). Και το μόνο που βρήκα να απαντήσω στον εαυτό μου ήταν μία και μόνο λέξη: ΤΙΠΟΤΑ. Και το εννοώ, τίποτα. Το πολύ-πολύ, να κάτσω με το laptop στο σαλόνι και εκεί που κουτσομπολεύω ποιος τα 'φτιαξε με ποιον και γιατί μάλωσαν η περσινή διπλανή μου με τη φίλη του κολλητού του ξάδερφου του αγοριού της, να ρίχνω πού και πού από καμιά κλεφτή ματιά στην τηλεόραση... Άλλη αποχαύνωση κι αυτή! Σοβαρές ασχολίες έχω κάθε μέρα! -.- Και για να επανέρθω στο θέμα, εκεί που καθόμουν στο θρανίο και έκανα όλες αυτές τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τον εαυτό μου, άρχισα να σκέφτομαι με τι θα μπορούσα να γεμίσω τον χρόνο μου έτσι ώστε να ξεφύγω κι από το διάολο που λέγεται fb! -.- Και κάτι λίγο η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής, κάτι λίγο η Super Katerina που διάβασα την προηγουμένη και το special θέμα της για το τι να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου (ναι, εκεί φτάσαμε, να διαβάζουμε σαχλαμάρες για να γλιτώσουμε απ' την ρουτίνα!), κάτι λίγο και οι ενθουσιασμοί όσων "φιλενάδων" μου είδαν το τελευταίο σχέδιο που είχα κάνει στα νύχια μου και οι διαχυτικές αντιδράσεις τους για την επιδεξιότητά μου στο τομέα, άρχισα να σκέφτομαι μήπως τελικά αυτό ήταν για μένα... Έστω, για τον ελεύθερο χρόνο μου. Γιατί φυσικά δεν σκοπεύω να φάω τα καλύτερα χρόνια μου άσκοπα για να καταλήξω να ζω με πενταροδεκάρες σαν "αισθητικός"! Εφόσον όμως όλοι όσοι έβλεπαν τα νύχια μου (εκτός από τον Σ. -.- ) εξέφραζαν τα θερμά τους συγχαρητήρια και εφόσον είμαστε εν μέσω οικονομικής κρίσης και δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, άρχισε να ωριμάζει μέσα μου η ιδέα αυτής της προοπτικής... Να ασχολούμαι δηλαδή "επαγγελματικά" με τα νύχια (εντελώς ευκαιριακά, το ξανατονίζω), κάνοντας τα νύχια σε γνωστές και φίλες. Και το αποτέλεσμα; Και αποφυγή ατελείωτων ωρών μπροστά στο laptop, και κάποιο μικρό εισόδημα στον κουμπαρά μου σαν απολαβή για τον κόπο μου! Είναι και αυτό το κόλλημα που αποκτάμε όλη στην εφηβεία σχετικά με τα λεφτά.. που θέλουμε επιτέλους να βγάλουμε μερικά ΔΙΚΑ ΜΑΣ λεφτά, με αποκλειστικά και μόνο ΔΙΚΟ ΜΑΣ κόπο... Και ειδικά εγώ, αυτό το κόλλημα το εμφάνισα από το δημοτικό ακόμη! Οπότε, τι καλύτερο; :D
 Από τον καιρό όμως που έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, πέρασαν μέρες. Και ήρθαν κι άλλες ατελείωτες ώρες μαθήματος που αδυνατούσα να παρακολουθήσω.. Όπως η σημερινή τελευταία ώρα των Κειμένων! Άντε τώρα να κάτσεις 6η ώρα, τελευταία μέρα της βδομάδας και μέσα σε όλο τον πανικό που επικρατεί στην τάξη κάθε φορά που έχουμε Κείμενα,  να μάθεις για τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα... Πού μυαλό! Κάθισα λοιπόν πάλι και βυθίστηκα στις σκέψεις μου (πώς τα λέω έτσι η ρουφιάνα!). Και τελειοποίησα τη λίστα με τα πράγματα που επιβάλλεται να κάνω άμεσα. Και ποια είναι αυτά;
Πρέπει:
1) να μαζέψω λεφτά για να πάρω την κολόνια που στάμπαρα εδώ και έναν μήνα στα Hondos (και μόνο στο άκουσμα της τιμής η μάνα μου φρίκαρε!)
2) να μαζέψω λεφτά να πάρω ρούχα και παπούτσια (εξαιτίας του απαράδεκτου γούστου μου τα τελευταία χρόνια, δεν έχω να φορέσω τίποτα σήμερα!)
3) να μαζέψω λεφτά να πάρω δώρο στον αδερφό μου (έχει γενέθλια σήμερα το παιδί!)
4) να μαζέψω γενικά λεφτά!
5) να παραδώσω επιτέλους την Έκθεση και όλα τα σχετικά στην καθηγήτρια της Γλώσσας στο σχολείο (2 βδομάδες την περιμένει!)
6) να πάρω την άλλη έκθεση που πρέπει να γράψω από το φροντιστήριο και να την γράψω σε λιγότερο από μία βδομάδα!
7) να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετωπίζω ορισμένα πράγματα (άιντε γιατί παρατράβηξε αυτή η ιστορία με τις ορμόνες μου, την εφηβεία και όλα τα συναφή!)
8) να πάω να κουρέψω (ξανά!) την ψαλίδα μου -.^
9) να αρχίσω να αγνοώ τους αδιάφορους και απαράδεκτους καθηγητές και να προσπαθώ να παρακολουθώ το μάθημά τους (καλές οι σκέψεις και οι συλλογισμοί αλλά πρέπει να βγάλουμε και κανένα βαθμό!)
10) να βρω τρόπο να τα μπαλώσω την Τρίτη που θα πάει η μάνα μου να ρωτήσει στο σχολείο πώς τα πάω (δεν μπορούσαν να περιμένουν λίγο ακόμη για την ενημέρωση γονέων; -.-)
 Και μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα, επικρατεί μέσα στην κούτρα μου και η βασικότερη για μένα απορία απ' όλες:
 Αύριο τελικά έχουμε θέατρο;



Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

In search of the perfect dream...



 Και κάπως έτσι δημιούργησα κι εγώ blog... Μέσα από εκατομμύρια απορίες, μέσα από αναπάντητα ερωτήματα, μέσα από χιλιάδες ανασφάλειες... Και, δυστυχώς, ειδικά από τις τελευταίες, διαθέτω μπόλικες... Θα καταλάβετε στην πορεία τι εννοώ. Αν δηλαδή με διαβάσει ποτέ κανείς... Ή μάλλον όχι... Λάθος. Ένας τουλάχιστον θα με διαβάσει σίγουρα. Και είναι εκείνος από τον οποίο πήρα το έναυσμα για να δημιουργήσω το δικό μου ιστολόγιο... Πάντα, δηλαδή, ήθελα να έχω κάτι προσωπικό, ολότελα δικό μου, στο οποίο να μπορώ να εκφράσω σκέψεις, γεγονότα, συναισθήματα, καταστάσεις, να μπορώ να γράφω ό,τι νιώθω ανά πάσα στιγμή, να μπορώ να ξεφεύγω από τη μίζερη και ανιαρή μου καθημερινότητα...
 Τι έλεγα; Α, ναι. Για τον Σ. Για το άτομο από το οποίο πείστηκα τελικά να κάνω blog. Για το άτομο που, ενώ γνωριζόμαστε από μωρά, ενώ έχουμε περάσει όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας μαζί, μόνο το καλοκαίρι που μας πέρασε καταφέραμε να έρθουμε τόσο κοντά... Και ήρθαμε τόσο κοντά, ώστε από εκεί που θεωρούσαμε ο ένας τον άλλον απλώς μια παρέα για το καλοκαίρι και τίποτα παραπάνω, κοντεύουμε να καταλήξουμε κολλητοί... Τουλάχιστον έτσι τον νιώθω εγώ πλέον... Κολλητό μου... Μπορεί και να μην έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό το στάδιο, μπορεί όλα αυτά που νιώθω να είναι αποτέλεσμα της τεράστιας ανάγκης που έχω να νιώσω ότι έχω φίλους, ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που μ' αγαπάνε αληθινά... Μπορεί... Μπορεί και όχι... Προς το παρόν, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι είναι ένας πολύ καλός μου φίλος -από τους λίγους εναπομείναντες- που τον αγαπώ υπερβολικά πολύ και το ξέρει και είναι ένας από αυτούς στους οποίους αφιερώνω αυτό το blog. Τα άλλα 2 άτομα που έχουν αυτή την τιμή είναι οι δύο κολλητές μου, η Α. και η Μ. Γι' αυτές τις κοπέλες δεν θα πω προς το παρόν τίποτα, είναι πολύ νωρίς ακόμη... Θα αναφερθώ, όμως, αρκετά σ' αυτές αργότερα.
 Τέλος πάντων, ελπίζω τελικά να βρω στο blog μου αυτό που ψάχνω... την ελευθερία έκφρασης χωρίς περιορισμούς και φόβους για παρεξήγηση των σκέψεων και των συναισθημάτων μου... την απελευθέρωση αυτών των σκέψεων που με καταπνίγουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο... Κλείνοντας, οι στίχοι ενός από τα τραγούδια που θα "ντύνουν" μουσικά το ιστολόγιο... Μία από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχω ακούσει ποτέ, ένα μοναδικό σύνολο από στίχους-θησαυρούς, ένα υπέροχο κομμάτι που εκφράζει απόλυτα όλα όσα νιώθω εδώ και χρόνια...




Professional Sinnerz - Ήθελα κάτι να πω


Βγήκα απ’ το σπίτι μα ξαναμπήκα
Αφού αυτό που ‘ψαχνα ποτέ δεν βρήκα
Είχα ανάγκη να το νιώσω
Δεν φαντάζεσαι, φαντάζεσαι πόσο


Είχα το στόμα μου κλειστό
Λες κι ήθελα να το κρατώ μυστικό
Είχα ανάγκη να το δώσω
Δεν φαντάζεσαι, φαντάζεσαι πόσο


Είχα μέσα μου λόγια ένα βουνό
Και τώρα ψάχνω μέσα μου να τα βρω
Γιατί έχουν χαθεί σ’ αυτόν τον κόσμο που ζω
Σαν αντικείμενο στην Άβυσσο


Ήθελα να ανοιχτώ σε κάποιον, να πω
Αυτά που ένιωθα μέσα μου καιρό
Όμως δεν βρήκα άνθρωπο σωστό, λογικό
Όλοι τους είχαν μολυσμένο μυαλό


Έψαχνε για κάποιον να μιλήσει να του πει
(Tι;..) Σχετικά με ό,τι αγαπάει και ποθεί
(Και..) Εξαφανισμένοι λες και είχαν χαθεί
Ή τέλος πάντων ήταν σαν να τους κατάπιε η γη (2)


Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…


Βγήκα στους δρόμους για να ψάξω
Παρηγοριά αφού μου ερχόταν να κλάψω
Πίστευα πως υπήρχε ακόμα
Αφού μες στην ψυχή μου ζούσε ακόμα


Ήθελα μόνο να μιλήσω
Να ανοιχτώ μα όλοι τους 'κάναν πίσω
Μέχρι που η ψυχή βγήκε απ’ το σώμα
Και το συναίσθημα μου δίπλα σε κόμμα


Μπορούσα να τους πάω στους ουρανούς
Μα τώρα αλλού το σώμα κι αλλού ο νους
Γιατί πίστεψαν σε εποχές και σ’ άλλους καιρούς
Και μείναν όλοι τους στο αύριο


Ήθελα να γεμίσω ένα κενό
Που ‘χα μες στην καρδιά μου και στο μυαλό
Αλλά δεν βρήκα κάποιον που πιστεύει σ’ αυτά
Όλοι τους 'χασαν το συναίσθημα


Έψαχνε για κάποιον να μιλήσει να του πει
(Tι;..) Σχετικά με ό,τι αγαπάει και ποθεί
(Και..) Εξαφανισμένοι λες και είχαν χαθεί
Ή τέλος πάντων ήταν σαν να τους κατάπιε η γη (4)


Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…
Ήθελα κάτι να πω…