Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

How is it like...?

Πώς είναι να νιώθεις πως οι άνθρωποι σε κοροϊδεύουν μες την μούρη σου χωρίς ίχνος ντροπής?
Πώς είναι να έχεις την εντύπωση ότι σου μιλάνε αναγκαστικά για να ικανοποιήσουν δικά τους συμφέροντα?
Πώς είναι να συνειδητοποιείς ότι τελικά οι υποθέσεις σου είναι πραγματικότητα?
Πώς είναι να ανακαλύπτεις ότι ο άλλος σε θυμάται μόνο όταν έχει ανάγκη να ξεπεράσει την "άλλη" που τον φτύνει συνεχώς?
Πώς είναι να σε γεμίζουν ωραία λόγια και τελικά να μην εννοούν λέξη από όσα σου έχουν πει?
Πώς είναι να σου ζητάνε συγγνώμη που για πολύ καιρό είχαν εξαφανιστεί από τη ζωή σου χωρίς λόγο και εξηγήσεις και τελικά να εξαφανίζονται και πάλι την επόμενη κιόλας μέρα?
Δυστυχώς το έμαθα...
Χάρη σε εσένα...
Εσένα που δεν μας έδωσες καν την ευκαιρία να γνωριστούμε...
Ευχαριστώ που με τον τρόπο σου με έκανες να μην σπαταλήσω άδικα κι άλλο χρόνο μαζί σου...
Λυπάμαι μόνο για τον εαυτό μου και τις αδικίες που κάνει πάντα η μοίρα εις βάρος μου...
Καλά να περνάς...
Καλή τύχη...
Μόνο αυτό...