Τι είναι θέατρο..

Θέατρο είναι οι άνθρωποι.

Θέατρο είναι οι μνήμες.  

Θέατρο είναι το μέλλον που αυτές οι μνήμες προδιαγράφουν.  

Θέατρο είναι όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν ειπωθούν ποτέ.  

Θέατρο είναι οι σιωπές.  

Θέατρο είναι η συγκίνηση που γεννάει. 

Θέατρο είναι όταν περνάνε δύο και τρεις μέρες από την παράσταση κι αυτή ακόμα στριφογυρνάει μέσα σου και σε βασανίζει, ανήμπορη να κατασταλάξει , αναποφάσιστη αν πρέπει να μείνει ή να φύγει.   

Ένα κομμάτι ζωής συμπηκνωμένης που το βλέπεις να εκτιλύσσεται μπροστά σου.   εσύ δε συμμετέχεις(;).  

Αλλά το βιώνεις.  

Και το δικό σου σώμα είναι εκεί. Tο μυρίζεις. Tο βλέπεις να κοκκινίζει. Nα μαυρίζει. Nα γίνεται μπλε.  

Τις ολοστρόγγυλες στάλες του ιδρώτα να πέφτουν στα ρούχα.  Στο σκηνικό. Στο πάτωμα. 

Τα δάχτυλά που άλλοτε ακολουθούν και άλλοτε προδίδουν.  

Το βλέμμα που καθηλώνεται σε κάτι ή κάποιον.  

Σπίθες ολόγυρα καμιά φορά. 

Δεν είναι μακιγιάζ.  Δεν είναι χορός και τραγούδι. Δεν είναι περούκα.  Μόνο η έκφραση. Μάσκες. Αυτό είναι, ναι! Η έκφραση. 

Λάθη που δε μπορούν να διορθώσουν. 

Σαρδάμ. Ρυθμός. Πρόβες ατέλειωτες τις νύχτες. Γέλιο. Οι αγωνίες και οι φόβοι. 

Είναι τα κοστούμια. Τα μπλουζάκια. Τα ξυπόλητα πόδια.  

Οι ψεύτικες πόρτες. Τα ψεύτικα σπίτια. Τα αληθινά μαχαίρια. 

Οι σκιές. Οι αντανακλάσεις. Είναι το φως που διαχέεται και κάνει τη σκόνη φανερή.  Τη γύμνια απόκοσμη. 

Είναι όσο πιο κοντά τόσο πιο μέσα.  

Είναι αυτοί που ξέρουν το καλό και σε κοιτάν ίσια στα μάτια. Εσένα του τέταρτου τοίχου. Είναι οι άλλοι που δεν έχουν ιδέα και στο εγώ τους μικραίνουν και διαλύονται. Κοιτούν το άπειρο. 

Είναι δυο κουφές κυρίες που μιλάνε δυνατά και κάνουν αυτόματη κριτική  -πώς λέμε αυτόματη μετάφραση- την ώρα ακριβώς της δράσης και σε συφιλιάζουν.

Μία κυρία που προσπαθεί να πάρει κάτι από την τσάντα με όσο το δυνατόν πιο αθόρυβες κινήσεις μέχρι που διαπιστώνει πως της έχει κολλήσει το φερμουάρ. Ευτυχώς δεν είναι ποπ-κορν και πατατάκι να συγκεντρώνεσαι επί ώρα στο κομμάτι που σφηνώθηκε στο δόντι σου.  

Είναι που ψάχνεις το θέατρο σε όλα τα απίθανα μέρη της πόλης.  

Είναι που θες να σχολιάσεις και δεν είναι σωστό.  

Είναι που είσαι άρρωστος και κρατιέσαι για να μη βήξεις.  

Είναι τα φουαγιέ και η μυθιστορηματική τους αύρα.  

Είναι που μουδιάζουν τα χέρια.  

Είναι όλες οι ατέλειες.  

Είναι οι ιστορίες από πίσω.  Κουβέντα μέχρι αργά, τελικές διορθώσεις, βροχή ως ηχοτόπιο, ταξίδι στο αεροδρόμιο.   

Καλή παράσταση.

* Το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου. Το βρήκα στην προσωπική σελίδα μιας κοπέλας στο ίντερνετ, μ' άρεσε και το ανέβασα κι εγώ. Συγγνώμη γι' αυτό:) *