Δυο μέρες μόνο...

 Είμαι γαϊδούρα. Είμαι απαράδεκτη. Η συγκεκριμένη ανάρτηση έπρεπε να είχε γίνει την Κυριακή - άντε, το αργότερο, τη Δευτέρα. Το ζώο, όμως, σήμερα αξιώθηκα να την κάνω! Τι να κάνουμε, υποχρεώσεις - λέμε τώρα!
 Έχω να δηλώσω ότι η συγκεκριμένη εβδομάδα (25/12 έως 31/12) είναι ανυπολόγιστης σημασίας για μένα. Κι αυτό γιατί είναι η τελευταία εβδομάδα του 2011. Και φυσικά, αυτή η ανεξέλεγκτη αγάπη ισχύει για κάθε τελευταία εβδομάδα κάθε χρόνου.
 Αυτή την τελευταία εβδομάδα λοιπόν, με πιάνει ένα είδος κατάθλιψης. Αλλά είναι μουντή και εσωτερική, δεν βγαίνει προς τα έξω, στους γύρω μου, και διαφέρει πολύ από την συνηθισμένη κατάθλιψη που είναι μόνιμα χαραγμένη μέσα μου και βγαίνει όποτε της καπνίσει με την παραμικρή αφορμή καταστρέφοντας μου τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Όχι, καμιά σχέση δεν έχει η κατάθλιψη των τελευταίων ημερών του χρόνου, οποιουδήποτε χρόνου, με την καθημερινή μου κατάθλιψη. Όχι. Αυτή η κατάθλιψη είναι γλυκιά και κάθε φορά που τη νιώθεις να σε καταπλακώνει, δεν σου αφήνει πικρία και στενοχώρια, αλλά μια γλυκιά αίσθηση που δεν ξέρεις πώς να την χαρακτηρίσεις... Και μέχρι να την καταλάβεις, αυτή έχει ήδη φύγει, γιατί κρατάει μόνο μερικές στιγμές. Μόνο μερικές στιγμές, καθώς αυτή είναι η δουλειά της.. Να σου φέρνει σε ανυποψίαστο χρόνο στο μυαλό στιγμές από τη χρονιά που πρόκειται να φύγει. Έτσι, εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και παρακολουθείς το αγαπημένο σου σήριαλ ή ενώ βρίσκεσαι με την παρέα σου να πίνεις καφέ στο γνωστό σας στέκι, ξεπετάγονται από κάθε γωνίτσα του μυαλού σου στιγμές που έζησες τον τελευταίο χρόνο. Είτε ευχάριστες, είτε δυσάρεστες, έρχονται για να απαρτίσουν τις αναμνήσεις που θα κρατήσεις από αυτή τη χρονιά.
 Αυτά είναι λοιπόν τα συναισθήματα που επικρατούν μέσα μου αυτές τις τελευταίες μέρες του 2011. Και ενώ άλλες χρονιές, μπορούσα να χαρακτηρίσω "ωραίο" ή "απαίσιο" το έτος που έφευγε, φέτος δεν μπορώ να το κάνω. Ίσως επειδή δεν μου συνέβησαν μόνο ευχάριστα ή μόνο δυσάρεστα γεγονότα φέτος.
 Και ενώ πλέον μετράμε μέρες μέχρι την άφιξη του 2012, στο δικό μου κεφάλι κάνουν συνεχώς την εμφάνισή τους διάφορα καλά και άσχημα συμβάντα από το 2011 που πρόκειται να μας αφήσει...
 Αλλά και υπό άλλες συνθήκες, πώς να ξεχάσω..

• ..το πιο υπέροχο καλοκαίρι της ζωής μου;
• ..την 4ήμερη με το γυμνάσιο στην Αθήνα και το Ναύπλιο;
• ..το θάνατο της γιαγιάς μου; :/
• ..την ημέρα που σε γνώρισα και παρ' όλο που είχα το μαύρο μου το χάλι σου άρεσα;
• ..τη μέρα που έμαθα ότι πήρα το B1 στα γερμανικά;
• ..τη μέρα που με είπαν απ' το φροντιστήριο ότι πήρα το Lower;
• ..το χορό του σχολείου μας στο cafe-bar της γειτονιάς μας;
• ..τον άλλο χορό στο fix που δεν πήγα λόγω του θανάτου της γιαγιάς μου;
• ..το κλάμα που έριξα αυτή τη χρονιά εξαιτίας των ανασφαλειών μου;
• ..την προδοσία που ένιωσα από κάποια άτομα που είχα πολύ ψηλά;
• ..τη μέρα που σταμάτησα οριστικά να μιλάω στη Φ. και τις στιγμές που μου μιλούσε στο 2ο χορό του σχολείου μας (σ' αυτόν που πήγα) ;
• ..τον Σ. και πώς αρχίσαμε να κάνουμε ξαφνικά κολλητή παρέα; 
• ..την περίοδο που άλλαξα γραμμή πλεύσης σχετικά με το μέλλον μου και αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μαθηματικός;

 Πώς μπορώ λοιπόν να χαρακτηρίσω "υπέροχο" ή αντίθετα "φρικτό" το 2011; Ούτε ουδέτερο έτος θέλω να το λέω. Δεν μ' αρέσει κάτι στην έκφραση. Και καθώς δεν μπορώ να βρω χαρακτηρισμό για τον παλιό χρόνο για να τον βάλω και ως τίτλο ανάρτησης, θέτω για τίτλο τη φράση "Δυο μέρες μόνο",  μιας και μας απέμειναν μόλις 2 μέρες μέχρι να μπει το 2012 (βγάζω την σημερινή, αφού έμειναν μόνο λίγες ώρες ακόμη).

Το τραγούδι δεν κολλάει αλλά δεν πειράζει.. :P

Δυο μέρες μόνο...

Αντίο 2011...

I've just came back!

 Μετά από μία μικρή απουσία από το blog λόγω ολικής έλειψης εμπνεύσεως, αποφάσισα να επιστρέψω με αυτή την όχι-και-τόσο-επιτυχημένη ανάρτηση. Και ο λόγος; Το γεγονός ότι δεν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό αυτό τον καιρό που θα πρέπει οπωσδήποτε να καταγράψω ή να μου δώσει το έναυσμα για μια ανάρτηση σχετική με αυτό. Οπότε ετοιμαστείτε για άλλη μία καμμένη ανάρτηση. :)
 Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι απ' ό,τι βλέπω όσο πάμε και αυξανόμαστε εδώ μέσα. Ήμασταν 2, γίναμε 3, γίναμε 4 και τελικά καταλήξαμε να είμαστε 5 άτομα σε αυτό το καημένο το blog :P Και με χαροποιεί πολύ αυτό. Γιατί όσο να πεις, είναι ωραίο να βλέπεις ότι έστω και 5 άτομα ενδιαφέρονται να διαβάσουν τις ανοησίες μιας τρελής, που εκεί που δεν έχει τι να κάνει, αποφασίζει στα καλά του καθουμένου να κάνει μια ανάρτηση μια στο τόσο - έτσι, για να έχουμε ρε αδερφέ!
 Και συνεχίζω αυτή την ανούσια ανάρτηση, λέγοντας ότι έχω ξενερώσει απίστευτα με τον καιρό -.- Τι σκατόκαιρός είναι αυτός ρε φίλε; Ή ρίξε χιόνι μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε ή βγάλε ήλιο να τελειώνουμε! Τι μας παιδεύεις, αφού ακόμη και αυτό το λίγο χιόνι (αν μπορείς να το πεις χιόνι δηλαδή) που βλέπουμε κάθε μία ώρα, δεν παίζει να το στρώσεις. Τζάμπα κρύο τρώμε. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τρέχουμε όλη μέρα και στα σχολεία, στα φροντιστήρια κι ό,τι άλλο και τζάμπα τρώμε στη μάπα όλη αυτή τη βροχάρα (ναι, αυτό είναι! Βροχάρα!).
 Ελεϊνή η κατάσταση όπως καταλαβαίνετε και τα νεύρα μου είναι τσατάλια. Για κανέναν συγκεκριμένο λόγο. Απλώς είναι τσατάλια. Απλώς και μόνο γιατί από παντού έρχονται απανωτά χτυπήματα που τα κάνουν (τα νεύρα μου λέμε) ακόμη πιο τσατάλια! Καταρχήν, τις τελευταίες 2 εβδομάδες μου την έδιναν απίστευτα οι καθηγητές. Τώρα θα με πείτε, και σε ποιον "δεν την δίνουν" αυτοί οι άνθρωποι; Αλλά εγώ ήμουν στην τσίτα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Για τα διαγωνίσματα. Βεβαίως! Και νευρίαζα,  γιατί κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, δεν μπορώ να διανοηθώ από πού κι ως πού ΠΡΕΠΕΙ όλοι οι καθηγητές να μας βάζουν να γράφουμε διαγωνίσματα τις τελευταίες μέρες πριν κλείσουμε για Χριστούγεννα! Είναι δυνατόν ρε άνθρωπε; Μας βάζεις διαγώνισμα 10 μέρες πριν τις διακοπές, όταν ο ένας νοερά βρίσκεται ήδη στο χωριό του να κάνει Πρωτοχρονιά με τους φίλους του ή όταν η άλλη σκέφτεται πότε θα πάει στο παγοδρόμιο με το μωρό-αζαπάκι-ζουζούνι-μπισκοτάκι-μπουρμπουτσουλούκι της; Δεν το χωράει νους αυτό το πράγμα! Και δεν μιλάμε τώρα για διαγωνίσματα του στυλ Θρησκευτικα, Γλώσσα, Κείμενα.. Αυτά παλεύονται κάπως. Αλλά όχι να γράφεις και κάθε μέρα μαθήματα όπως Ιστορία, Φυσική, Βιολογία, Αρχαία και Χημεία τέτοιες μέρες! Ήμαρτον!
 Τουλάχιστον υπάρχει και το θέατρο<3 Και στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω ότι λατρεύω υπερβολικά πολύ το θέατρο και την υποκριτική και θέλω να ασχοληθώ στο μέλλον επαγγελματικά μ' αυτό:D Και για να επανέρθω, όταν λέω ότι υπάρχει και το θέατρο, εννοώ την θεατρική ομάδα του σχολείου μου. Είχα φάει μια φρίκη μπορώ να πω, γιατί για σχεδόν ένα μήνα δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε ακρόαση από την καθηγήτρια θεατρολογίας και είχα τρομάξει ότι δεν θα κάναμε τελικά παράσταση φέτος. Τελικά όμως την περασμένη Παρασκευή μας μάζεψε και δουλέψαμε λίγο -επιτέλους!- και είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι αύριο έχουμε ξανά συνάντηση! :D Τώρα θα μου πείτε "χεστήκαμε" και δίκιο θα έχετε δηλαδή, αλλά εγώ προειδοποίησα από την αρχή για την καμμένη μου ανάρτηση :P
 Πραγματικά δεν ξέρω γιατί γράφω ακόμη... Ξέρω ότι έχω γράψει ένα μάτσο ασυναρτησίες αλλά έχω βαρεθεί να μπαίνω στο blog μου και να βλέπω την σχετική ανάρτηση για τα Χριστούγεννα. Και οφείλω να πω βέβαια ότι έχει αλλάξει κατά πολύ ο τρόπος που βλέπω τα Χριστούγεννα πλέον, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί το όλο σκηνικό που αντικρίζεις σε όποια γωνιά κι αν στρέψεις το βλέμμα σου ;p
 Anyway, έξω συνεχίζει να κάνει παγωνιά χωρίς ίχνος χιονιού όμως! -.-Να, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μισώ θανάσιμα τον χειμώνα! ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΡΕ! <3 
 Τέλος πάντων, το μόνο παρήγορο είναι ότι επιτέλους κλείνουν τα σχολεία! :D Και είναι πλέον γεγονός ότι αύριο είναι η τελευταία μέρα του 2011 που πηγαίνουμε σχολείο! :D

Υπομονή άλλη μία μέρα!